Δύο Κατευθύνσεις

Δύο κατευθύνσεις , δίπολα, ετερώνυμα.

Αντίθετες έννοιες, έννοιες συμπληρωματικές.

Το καλό και το κακό. Το άσπρο και το μαύρο. Η αγάπη και
το μίσος. Η ευτυχία και η συντριβή.

Η δική μου και του διπλανού.

Δημιουργία και καταστροφή και πιο καταστροφική αυτή η μάχη ανάμεσά τους.

Πού χωράνε όλα αυτά; Σε ποιον πλανήτη; Σε ποιον εαυτό; Σε ποια πραγματικότητα;

Σε ποιον τόπο ενώνονται και τι γεννάνε;

Πού να γυρίσεις το κεφάλι; Σε ποιου πλευρό να σταθείς; Για τι να κλάψεις;

Μισά και μισά και μονάδες. Μονάδες και μονάδες για ζεύγη. Το ένα απέναντι στο άλλο, το ένα μέσα στο άλλο, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα για το άλλο.

Το κλάμα σου δε διαφέρει πολύ απ’ το δικό μου. Βουβό, φωναχτό δεν έχει σημασία. Ούτε κι ο πόνος μου είναι τόσο αλλιώτικος απ’ τον δικό σου.

Πού είναι αυτές οι ομοιότητες; Σε ποια σκιά κρύβονται; Πότε τις παραβλέψαμε και γιατί;

 Όταν γεννηθήκαμε ή πιο πριν; Όταν πονέσαμε ή πριν πεθάνουμε;  

Πού είναι αυτές οι ομοιότητες που μικραίνουν τις αποστάσεις;

Που είναι η γλώσσα η μία, η κοινή μας;

Πού είναι αυτή η ίδια η μοναξιά, η δικιά μας; Γιατί μας χωρίζει αντί να μας δένει;

Πού είναι αυτή η ίδια μοίρα; Η κοινή, η ανθρώπινη μας που ζει μες στην αντίφαση και για το απόλυτο πεθαίνει;

Πού είναι η αλήθεια; Γιατί είναι πάντα κάπου στη μέση και δεν διαλέγει πλευρά;

Πού είναι αυτή η μέση που χωρά την αλήθεια και των δυο μας; Σε ποιον τόπο, σε ποια γη, σε ποιον εαυτό;

Τι ερωτηματικά είναι αυτά που αμφισβητούν όλες τις καταφάσεις;

Και οι αισθήσεις σώπασαν σαν τη φωνή μας, δεν απαντούν....