Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Έθνος
Κάποτε εκεί έβρισκες μόνο μετανάστες. Σήμερα, χαμηλοσυνταξιούχοι, μακροχρόνια άνεργοι, πολύτεκνες οικογένειες με απολυμένους γονείς, συνωστίζονται στα πολυϊατρεία ζητώντας δωρεάν περίθαλψη και τρόφιμα
Κομμάτι κομμάτι μού παίρνουν τον κόσμο μου. Συγνώμη για την κατάντια μου, αλλά δεν έχω πού αλλού να πάω. Λίγα τρόφιμα χρειάζομαι και φάρμακα για το μωρό της κόρης μου», λέει με τρεμάμενη φωνή η 58χρονη Παρασκευή στην εθελόντρια που την υποδέχεται στον προθάλαμο του πολυϊατρείου των Γιατρών του Κόσμου (ΓτΚ) στο κέντρο της Αθήνας, λίγα μέτρα από την Πλατεία Ομονοίας.
Στην οδό Σαπφούς από νωρίς το πρωί επικρατεί το αδιαχώρητο. «Σήμερα είναι ανοιχτό το φαρμακείο γι' αυτό έχει τόσο κόσμο», μας εξηγεί η Μαριάνθη Βογιατζόγλου, εθελόντρια των ΓτΚ.
Μαζική προσέλευση
Είναι κοινό μυστικό ότι η προσέλευση στην ανθρωπιστική οργάνωση είναι πια μαζική και στους αλλοδαπούς ασθενείς πλέον προστίθενται και πάρα πολλοί Ελληνες. Και είναι αλήθεια πως αυτά τα ιατρεία που δημιουργήθηκαν το 1997 -το πρώτο στη Μ. Βόδα- για να καλύψουν τις ανάγκες των μεταναστών, εξυπηρετούν σήμερα χιλιάδες συμπατριώτες μας που αναγκάζονται να βρουν καταφύγιο σε αυτά όσον αφορά την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και σίτιση.
Το ποσοστό των Ελλήνων που από τις αρχές του έτους έχει περάσει το κατώφλι των πολυϊατρείων των Γιατρών του Κόσμου σε Αθήνα, Πέραμα, Θεσσαλονίκη και Χανιά πλησιάζει το 30%, έναντι μόλις 6%-7% το 2010.
Στο πολυϊατρείο του Περάματος υπάρχουν μέρες που το ποσοστό ξεπερνάει το 90% και σε εκείνο της Θεσσαλονίκης το 70%! Ουσιαστικά τα πολυϊατρεία λειτουργούν σαν νοσοκομεία κι αποτελούν ένα χαρακτηριστικό δείγμα ευσυνειδησίας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, αφού όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτήν την προσπάθεια το κάνουν εθελοντικά και με περίσσεια δύναμη ψυχής. Οι εθελοντές γιατροί έρχονται αντιμέτωποι με πολύ διαφορετικές ασθένειες: από χρόνιες ασθένειες που χρήζουν συστηματικής παρακολούθησης και συνταγογράφησης μέχρι κρυοπαγήματα, λοιμώξεις του αναπνευστικού και εμβολιασμούς.
Η πλειονότητα όσων καταφεύγουν στα πολυϊατρεία ζητώντας δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τρόφιμα (γάλα, παιδικές τροφές, όσπρια, ρύζι, μακαρόνια) δεν προέρχεται από τις «παραδοσιακές» ευπαθείς ομάδες (άποροι, άστεγοι κ.λπ.), αντίθετα πρόκειται για θύματα - «παράπλευρες απώλειες» της οικονομικής κρίσης και της ακολουθούμενης πολιτικής της αιματηρής λιτότητας, με κύρια χαρακτηριστικά την εκτίναξη της ανεργίας και των απολύσεων, τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, την αναίρεση του δωρεάν χαρακτήρα πολλών κοινωνικών υπηρεσιών. Με άλλα λόγια είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας όλων των ηλικιών, προερχόμενοι από τα χαμηλά, μικρομεσαία, αλλά και μεσαία στρώματα.
Χαμηλοσυνταξιούχοι, γέροι που έμειναν μόνοι, νέοι χωρίς αύριο και προοπτική. Ανδρες, γυναίκες και παιδιά που κινούνται γύρω μας σχεδόν αόρατοι, σίγουρα απροστάτευτοι, που ούτε καν μετέχουν στην κοινωνία που αποτελούν. Εγκλωβισμένοι σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό και σε μια ζωή χωρίς διέξοδο.
Στοιχεία - σοκ
Χτυπώντας το καμπανάκι του κινδύνου, οι Γιατροί του Κόσμου μιλούν πλέον με στοιχεία που πραγματικά σοκάρουν:
Κατά 30%, έναντι μόλις 6%-7% το 2010, έχει αυξηθεί το ποσοστό των Ελλήνων που καταφεύγει στα πολυϊατρεία.
Στο ιατρείο του Περάματος το ποσοστό ξεπερνάει το 90% και σε εκείνο της Θεσσαλονίκης το 70%. Πρόκειται για δραματική αύξηση.
Πέραμα
Αυξήθηκε 90% η προσέλευση στο πολυϊατρείο
Το πολυϊατρείο στο Πέραμα ξεκίνησε να λειτουργεί τον Φεβρουάριο του 2010, με μικρή σχετικά προσέλευση ασθενών, η οποία όμως αυξήθηκε κατά 90% το τελευταίο διάστημα, κυρίως από Ελληνες κάθε ηλικίας. Εδώ οι ασθενείς είναι κυρίως άνεργοι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος αλλά και πρώην ιδιοκτήτες καταστημάτων που έκλεισαν αφήνοντάς τους ανασφάλιστους και χρεωμένους. Πολλοί από αυτούς μάλιστα ζουν σε σπίτια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, ακόμα και χωρίς νερό. «Αυτός ήταν και ο λόγος που ενισχύσαμε το ιατρείο σχεδόν με όλες τις ειδικότητες γιατρών, όπως παθολόγος, καρδιολόγος, γυναικολόγος, δερματολόγος, φυσικοθεραπευτές, πνευμονολόγος, ορθοπεδικός, παιδίατρος και τμήμα υπερήχων», αναφέρει ο εθελοντής γιατρός Γιώργος Παπαδάκης. «Μεγάλη ήταν η αύξηση του παιδιατρικού τμήματος λόγω πολλών ανεμβολίαστων παιδιών. Επιπλέον, αυξημένη ήταν και η ανάγκη των ασθενών για ψυχολογική υποστήριξη εξαιτίας των κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Κάποιοι μετανάστες που έρχονται σ' εμάς έχουν καλύτερο βιοτικό επίπεδο απ' ό,τι πολλοί συμπατριώτες μας αυτήν τη στιγμή».
Νικήτας Κανάκης
«Πρώτη φορά έρχονται και μας ζητούν τρόφιμα»
Εθελοντής από την πρώτη μέρα στους ΓτΚ και διευθυντής -σήμερα- της οργάνωσης, ο Νικήτας Κανάκης δεν κρύβει την ανησυχία του. «Αυτό που ζούμε σήμερα με σοκάρει κι εμένα και με κάνει να ντρέπομαι», υπογραμμίζει στο «Εθνος της Κυριακής». «Η χώρα μας κινδυνεύει να βρεθεί σε συνθήκες μεταπολεμικής φτώχειας. Αλλά τότε υπήρχε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και για μια καλύτερη χώρα. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτή η ελπίδα. Φανταστείτε μια μάνα να μην μπορεί ούτε ένα μπουκάλι γάλα να προσφέρει στα παιδιά της ή ανήμπορους ηλικιωμένους που λιμοκτονούν. Για μας η έκκληση για παροχή τροφίμων και φαρμάκων είναι μονόδρομος. Τα χρειαζόμαστε άμεσα για να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες. Τα τελευταία δυο χρόνια κυρίως αυξήθηκε ο αριθμός των Ελλήνων που έρχονται στις δικές μας δομές. Βλέπουμε, επίσης, πολλούς να μας ζητούν τρόφιμα και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά.Το 2010 κλείσαμε με περίπου 20.000 νέους ασθενείς, 8.000 είναι παιδιά, και με περισσότερες από 90.000 επισκέψεις. Σήμερα δεν μπορούμε ούτε εμείς να μετρήσουμε», καταλήγει.
Συγκλονιστικές εξομολογήσεις
Ερχονται Χριστούγεννα, αλλά για εμάς είναι σαν Μεγάλη Παρασκευή
Να σε διώχνουν από τη δουλειά είναι σαν κάταγμα, μας επισημαίνει ο 45χρονος Κώστας, πατέρας τριών παιδιών και άνεργος δύο χρόνια, που ήρθε στο πολυϊατρείο για να πάρει τρόφιμα και φάρμακα.
«Θα σας πω την ιστορία μου, αλλά σας παρακαλώ μην τραβήξετε φωτογραφίες. Ντρέπομαι που έφτασα σ' αυτό το σημείο». «Τι εννοείς σαν κάταγμα;», τον ρωτάμε και ο ίδιος αρχίζει και κουνάει το κεφάλι του χαμογελώντας. «Στην αρχή δεν νιώθεις τίποτα. Είναι ακόμη το σπάσιμο ζεστό και δεν πονάει. Ο πόνος και ο φόβος έρχονται αργότερα, όταν κρυώσει το τραύμα. Οταν θυμηθείς το νοίκι και τους λογαριασμούς, και τις αγγελίες στις εφημερίδες. Οταν τα παιδιά σου σου ζητάνε να τους πάρεις μια σοκολάτα και ψάχνεις απεγνωσμένα στις τσέπες σου να βρεις ένα ευρώ. Από μικρό παιδί εργαζόμουν στην οικοδομή και ξαφνικά έρχεται μια μέρα που σε πετάνε στον δρόμο σαν αποτσίγαρο. Δεν έχω να προσφέρω στην οικογένειά μου ούτε τα στοιχειώδη. Το σπίτι που μένουμε ήταν προίκα της γυναίκας μου και έτσι υπάρχει ένα κεραμίδι να κοιμηθούμε, αλλά την πείνα πώς να την ξεγελάσεις;», προσθέτει.
Ψάχνει οξυγόνο
Στο πολυϊατρείο του Περάματος, φτώχεια, εξαθλίωση και ντροπή. Ο κ. Γιάννης, 64 ετών, μοιάζει σαν ξερόκλαδο που το παρέσυρε ο άνεμος μια μοίρας κακής. Με σκυθρωπό πρόσωπο περιμένει υπομονετικά να δει τον πνευμονολόγο.
«Ηταν για πολλά χρόνια υπάλληλος της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης και σε καθημερινή βάση πραγματοποιούσε αμμοβολές, με αποτέλεσμα να έχει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και να χρειάζεται οξυγόνο και φαρμακευτική αγωγή», μας διηγείται συγκινημένη η Αρτεμις Λιανού, εθελόντρια των ΓτΚ και υπεύθυνη του πολυϊατρείου στο Πέραμα.
«Μετά την απόλυσή του δημιούργησε δική του επιχείρηση, όπου αναγκάστηκε να την κλείσει για χρέη προς το Δημόσιο. Αυτήν τη στιγμή μένει σ' ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα, χωρίς ρεύμα, και προσπαθεί να συλλέξει παλιοσίδερα για να βγάλει κάποια χρήματα. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι ούτε σύνταξη μπορεί να πάρει, λόγω των χρεών προς την Εφορία, ούτε κάποιο επίδομα. Εχει έναν γιο, άνεργο τους τελευταίους 6 μήνες και με ανήλικο παιδί, που αδυνατεί να τον στηρίξει, και οι γιατροί της οργάνωσης που τον παρακολουθούν του χορηγούν φαρμακευτική αγωγή και οξυγόνο σε καθημερινή βάση».
«Ερχονται Χριστούγεννα και για μας εδώ κάτω είναι Μ. Παρασκευή», μας φωνάζει η 32χρονη Μαρία. «Παλιά δούλευες για ένα κομμάτι ψωμί και τώρα δουλεύεις για μια χούφτα ψίχουλα», συμπληρώνει και απομακρύνεται με τα παιδιά της.
Οπως μας αποκάλυψε η Αρτεμις, «η Μαρία βρίσκεται στον 6ο μήνα κυήσεως, περιμένοντας το 5ο της παιδί. Πάνω από τέσσερις μήνες είχε να εξεταστεί γυναικολογικά και το αίτημά της ήταν αν υπάρχει δυνατότητα να εμβολιαστεί κάποιο από τα υπόλοιπα παιδιά της.
Τα δυο της παιδιά δεν είχαν καν τον βασικό εμβολιασμό! Ο σύζυγός της είναι άνεργος περίπου έναν χρόνο και δεν λαμβάνουν επίδομα πολυτέκνων τους τελευταίους 8 μήνες και βρίσκονται σε αναμονή για επίδομα προνοιας. Η οικογένεια διαμένει σε κτίσμα χωρίς θέρμανση και δεν έχουν κανένα εισόδημα. Ολη η οικογένεια είναι ανασφάλιστη και με έγγραφα για διακοπή ηλεκτροδότησης».
Μαρίνα Ζιώζιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου