Βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Βερολίνου, queer βραβεία σε Σαν Φρανσίσκο και Τορίνο
Η 10χρονη Laure (Zoe Heran) μετακομίζει με την οικογένειά της σε ένα καινούριο διαμέρισμα, κάπου έξω από το Παρίσι. Εκεί θα γνωρίσει νέους φίλους, παίζοντας και διασκεδάζοντας όλη μέρα. Την ίδια στιγμή θα γνωρίσει
και την Lisa (Jeanne Disson), ένα συμπαθητικό κορίτσι που φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην Laure. O λόγος; η μικρή νεοφερμένη έχει αυτοσυστηθεί στην πιτσιρικαρία της γειτονιάς ως...αγόρι με το όνομα Michael, με αποτέλεσμα η Lisa να αρχίσει να νοιώθει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, χωρίς φυσικά να γνωρίζει οτι το γαλανομάτικο πλάσμα που έχει απέναντί της είναι κορίτσι. Η αποκάλυψη της αλήθειας είναι ζήτημα χρόνου και τότε τα πράγματα θα περιπλεχθούν ακόμα περισσότερο...
Η σκηνοθέτης Celine Scimma δημιουργεί ένα αληθινό, αυθεντικό ταινιάκι σχετικά με την σεξουαλικότητα που κάθε πλάσμα κρύβει μέσα του, ακόμα και από την παιδική του ηλικία. Η αυθεντικότητά της δεν περιορίζεται μόνο στην πρωτοτυπία του σεναρίου (είναι άξιο λόγου σίγουρα το γεγονός οτι το story είναι ιδωμένο και βιωμένο από ένα παιδί), αλλά και στην ερασιτεχνική υποκριτική των κεντρικών-μικρών μας-ηρώων, καθότι είναι η πρώτη τους φορά μπροστά από κάμερα (συμπεριλαμβανομένης και της πραγματικά συγκλονιστικής πρωταγωνίστριας Ζoe Heran). 20 μέρες γυρισμάτων, ένα εκατομμύριο ευρώ και περίσσιο ταλέντο, ήταν αρκετά για την σκηνοθεσία αυτού του γαλλικού coming of age φιλμ (στα πιο πρόσφατα είχαμε το βρετανικό "Submarine") στο οποίο εξερευνάται με διακριτικό τρόπο, η αρχή της μετάβασης από την προεφηβική, στην εφηβική ηλικία, με όλες τις συνέπειες και επιπτώσεις που κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Ο κοινωνικός προβληματισμός της σκηνοθέτιδας επιτυγχάνεται με έναν φυσικό και απροσποίητο τρόπο, που ενισχύεται τόσο από την σκηνοθεσία, όσο και από τις ερμηνείες. Αυτό που επιθυμεί από την αρχή να μας πει, γίνεται ξεκάθαρο όταν πλέον η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια: η κοινωνική αποξένωση είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι τυχαίο οτι οι αντιδράσεις που προέρχονται μέσα από την γειτονιά (την οποία αντιλαμβανόμαστε μέσα στην ταινία ως μια μικροκοινωνία, μια αναπαράσταση του μεγάλου κόσμου εκεί έξω) της Laure είναι ποικίλες. Άλλοι σοκάρονται με την αποκάλυψη, άλλοι την βάζουν στο περιθώριο εξαιτίας του ψέματός της, ενώ άλλοι δείχνουν μεγαλύτερη επιείκεια και κατανόηση. Ακριβώς δηλαδή όπως θα γινόταν και στα πλαίσια της κοινωνίας σε ευρύτερη κλίμακα. Αν και οι λόγοι για τους οποίους συμπεριφέρεται έτσι δεν είναι εμφανείς-όπως είπα και παραπάνω-μπορούμε μόνο να εικάσουμε για ποιον λόγο τα κάνει όλα αυτά. Είναι η παιδική περιέργεια σχετικά με το άλλο φύλο;, είναι μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική ανάγκη που της έχει γεννηθεί τόσο νωρίς; ή ένας απλός, συνηθισμένης πειραματισμός της ηλικίας;. Όποια ερμηνεία και αν αποφασίσετε να δώσετε, το σίγουρο είναι οτι οι απαντήσεις που θα πάρετε θα είναι διφορούμενες μιας που τελικά δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιο από τα παραπάνω σενάρια 'παίζει'. Όπως και να' χει όμως, αυτή η ταινία το κάνει το σχολιάκι του πάνω σε ένα-κατά γενική ομολογία-'καυτό' θέμα. Η διαφορά της με άλλα φιλμάκια που πραγματεύονται παρόμοιες καταστάσεις είναι οτι το κάνει με έναν προσεκτικό (μιλάμε για παιδιά εξάλλου) και καθόλα ειλικρινή τρόπο, που πηγάζει από την αθωότητα που κατακλύζει την οθόνη, και προέρχεται-από που αλλού;- από τα ίδια τα παιδιά.
Η Zoe Heran είναι πραγματική αποκάλυψη. Χωρίς να μιλάει πολύ, αλλά αρκούμενη στο βλέμμα και τις κινήσεις του σώματος, αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση ενός αγνού πλάσματος, που αποζητά την αποδοχή όπως εκείνο θέλει. Σε δυο ειδικά σκηνές (όταν αναγκάζεται από την μητέρα της να φορέσει ένα μπλε φόρεμα, και όταν η παρέα των παιδιών μαθαίνει την αληθινή της ταυτότητα) δίνει ρεσιτάλ, και πάλι όμως χωρίς πολλά πολλά. Αναμφισβήτητα το ανδρόγυνο παρουσιαστικό της, την κάνει τέλεια για τον ρόλο και αποτελεί εξαιρετική περίπτωση, ταλαντούχου πιτσιρικιού, αν αναλογιστεί μάλιστα κάποιος το γεγονός οτι είναι ο πρώτος της ρόλος σε ταινία (τον οποίο κέρδισε με το σπαθί της στην πρώτη κιόλας οντισιόν). Στο πλευρό της η μικρούλα και 'πιο γλυκιά πεθαίνω' Mallon Levana στον ρόλο της πανέξυπνης και αρκούντως οξυδερκούς 6χρονης Jeanne. Η αλήθεια είναι πως κάθε άλλο, παρά τυχαίο είναι το γεγονός οτι δυο τόσο αντιθετικά, όμορφα κοριτσάκια υποδύονται τους κεντρικούς ρόλους. Από την μια πλευρά έχουμε την Laure, με την αγορέ γοητεία, τα κοντοκουρεμένα, ξανθά της μαλλιά, τα γαλάζια μάτια και το αγορίστικο στυλ της. Από την άλλη η Jeanne είναι η επιτομή της χαριτωμένης παιδικής φύσης, με τις καστανές τις μπούκλες, τα σκούρα μάτια με τις μεγάλες βλεφαρίδες και το ροζ, μπαλετικό της φουστάκι με το οποίο τραγουδάει, χορεύει και γενικότερα κάνει ένα σωρό γλύκιες και τσαχπινιές. Η αντίθεση εντονότατη (δε νομίζω να γινόταν πιο έντονη) και επιτυχημένη, ενώ και η Levana αποτελεί ηθοποιική έκπληξη, παρά το νεαρό της ηλικίας της.
Φυσικά όλα αυτά μπορούν να συνοψιστούν εύκολα μέσα στην ρευστή σκηνοθεσία της ταινίας, τα όμορφα, φυσικά πλάνα και την συνολική αίσθηση αθωότητας και ζεστασιάς που αποπνέει. Χωρίς περιτές φιοριτούρες, βρίσκει τον στόχο της, τον πετυχαίνει και δημιουργεί ένα οπτικό αποτέλεσμα γεμάτο, προβλήματα καρδιάς, παιδικής περιέργειας, φιλίες και αμήχανης αλήθειας. Σίγουρα μια από τις ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε, διότι είναι ότι πιο γλυκό θα δείτε τώρα τελευταία.
Πηγή: CineStalmeni
και την Lisa (Jeanne Disson), ένα συμπαθητικό κορίτσι που φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην Laure. O λόγος; η μικρή νεοφερμένη έχει αυτοσυστηθεί στην πιτσιρικαρία της γειτονιάς ως...αγόρι με το όνομα Michael, με αποτέλεσμα η Lisa να αρχίσει να νοιώθει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, χωρίς φυσικά να γνωρίζει οτι το γαλανομάτικο πλάσμα που έχει απέναντί της είναι κορίτσι. Η αποκάλυψη της αλήθειας είναι ζήτημα χρόνου και τότε τα πράγματα θα περιπλεχθούν ακόμα περισσότερο...
Ο κοινωνικός προβληματισμός της σκηνοθέτιδας επιτυγχάνεται με έναν φυσικό και απροσποίητο τρόπο, που ενισχύεται τόσο από την σκηνοθεσία, όσο και από τις ερμηνείες. Αυτό που επιθυμεί από την αρχή να μας πει, γίνεται ξεκάθαρο όταν πλέον η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια: η κοινωνική αποξένωση είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι τυχαίο οτι οι αντιδράσεις που προέρχονται μέσα από την γειτονιά (την οποία αντιλαμβανόμαστε μέσα στην ταινία ως μια μικροκοινωνία, μια αναπαράσταση του μεγάλου κόσμου εκεί έξω) της Laure είναι ποικίλες. Άλλοι σοκάρονται με την αποκάλυψη, άλλοι την βάζουν στο περιθώριο εξαιτίας του ψέματός της, ενώ άλλοι δείχνουν μεγαλύτερη επιείκεια και κατανόηση. Ακριβώς δηλαδή όπως θα γινόταν και στα πλαίσια της κοινωνίας σε ευρύτερη κλίμακα. Αν και οι λόγοι για τους οποίους συμπεριφέρεται έτσι δεν είναι εμφανείς-όπως είπα και παραπάνω-μπορούμε μόνο να εικάσουμε για ποιον λόγο τα κάνει όλα αυτά. Είναι η παιδική περιέργεια σχετικά με το άλλο φύλο;, είναι μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική ανάγκη που της έχει γεννηθεί τόσο νωρίς; ή ένας απλός, συνηθισμένης πειραματισμός της ηλικίας;. Όποια ερμηνεία και αν αποφασίσετε να δώσετε, το σίγουρο είναι οτι οι απαντήσεις που θα πάρετε θα είναι διφορούμενες μιας που τελικά δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιο από τα παραπάνω σενάρια 'παίζει'. Όπως και να' χει όμως, αυτή η ταινία το κάνει το σχολιάκι του πάνω σε ένα-κατά γενική ομολογία-'καυτό' θέμα. Η διαφορά της με άλλα φιλμάκια που πραγματεύονται παρόμοιες καταστάσεις είναι οτι το κάνει με έναν προσεκτικό (μιλάμε για παιδιά εξάλλου) και καθόλα ειλικρινή τρόπο, που πηγάζει από την αθωότητα που κατακλύζει την οθόνη, και προέρχεται-από που αλλού;- από τα ίδια τα παιδιά.
Η Zoe Heran είναι πραγματική αποκάλυψη. Χωρίς να μιλάει πολύ, αλλά αρκούμενη στο βλέμμα και τις κινήσεις του σώματος, αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση ενός αγνού πλάσματος, που αποζητά την αποδοχή όπως εκείνο θέλει. Σε δυο ειδικά σκηνές (όταν αναγκάζεται από την μητέρα της να φορέσει ένα μπλε φόρεμα, και όταν η παρέα των παιδιών μαθαίνει την αληθινή της ταυτότητα) δίνει ρεσιτάλ, και πάλι όμως χωρίς πολλά πολλά. Αναμφισβήτητα το ανδρόγυνο παρουσιαστικό της, την κάνει τέλεια για τον ρόλο και αποτελεί εξαιρετική περίπτωση, ταλαντούχου πιτσιρικιού, αν αναλογιστεί μάλιστα κάποιος το γεγονός οτι είναι ο πρώτος της ρόλος σε ταινία (τον οποίο κέρδισε με το σπαθί της στην πρώτη κιόλας οντισιόν). Στο πλευρό της η μικρούλα και 'πιο γλυκιά πεθαίνω' Mallon Levana στον ρόλο της πανέξυπνης και αρκούντως οξυδερκούς 6χρονης Jeanne. Η αλήθεια είναι πως κάθε άλλο, παρά τυχαίο είναι το γεγονός οτι δυο τόσο αντιθετικά, όμορφα κοριτσάκια υποδύονται τους κεντρικούς ρόλους. Από την μια πλευρά έχουμε την Laure, με την αγορέ γοητεία, τα κοντοκουρεμένα, ξανθά της μαλλιά, τα γαλάζια μάτια και το αγορίστικο στυλ της. Από την άλλη η Jeanne είναι η επιτομή της χαριτωμένης παιδικής φύσης, με τις καστανές τις μπούκλες, τα σκούρα μάτια με τις μεγάλες βλεφαρίδες και το ροζ, μπαλετικό της φουστάκι με το οποίο τραγουδάει, χορεύει και γενικότερα κάνει ένα σωρό γλύκιες και τσαχπινιές. Η αντίθεση εντονότατη (δε νομίζω να γινόταν πιο έντονη) και επιτυχημένη, ενώ και η Levana αποτελεί ηθοποιική έκπληξη, παρά το νεαρό της ηλικίας της.
Φυσικά όλα αυτά μπορούν να συνοψιστούν εύκολα μέσα στην ρευστή σκηνοθεσία της ταινίας, τα όμορφα, φυσικά πλάνα και την συνολική αίσθηση αθωότητας και ζεστασιάς που αποπνέει. Χωρίς περιτές φιοριτούρες, βρίσκει τον στόχο της, τον πετυχαίνει και δημιουργεί ένα οπτικό αποτέλεσμα γεμάτο, προβλήματα καρδιάς, παιδικής περιέργειας, φιλίες και αμήχανης αλήθειας. Σίγουρα μια από τις ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε, διότι είναι ότι πιο γλυκό θα δείτε τώρα τελευταία.
Πηγή: CineStalmeni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου