Το χρονικό μιας θλίψης

Μιας τυχαίας, μιας οποιασδήποτε

Παύση, παύση και γερμένο κεφάλι

Νότες στο διαπασών μέσα στα μηλίγγια

Όλη την ώρα, όλη την ώρα, όλη την ώρα

Λαβύρινθοι

Επανάληψη, επανάληψη, επανάληψη

Λεκέδες στο πρόσωπο, κόκκινα σημάδια σαν τρύπες

Μαλλιά μπλεγμένα και τρίχες στο πάτωμα

Πολλές τρίχες

σα φύλλα φθινοπωρινά που πέφτουν και πέφτουν

μέχρι να μείνεις τελείως γυμνή

δέρμα ξηρό, αφήνει μια σκόνη λευκή στο άγγιγμα

Λερώνει

Αποσυντίθεσαι

Έχει στραγγίξει κάθε χυμός που ‘χε το σώμα

Και έχει μείνει αυτή η μυρωδιά του ιδρώτα αποπνικτική στις μασχάλες

Να σου θυμίζει πως κάποτε ζούσες και αγκάλιαζες

Έχει στραγγίξει κάθε χυμός που ‘χε το σώμα

ένας οργασμός σαν πόνος

κι ύστερα

δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα

Κυλούν απροκάλυπτα, ασυγκράτητα

Ατέλειωτα

Ένας λυγμός ενώνει το στήθος με το στόμα

Κι ο αέρας που βγαίνει νοτισμένος, ζεστός

σου θυμίζει πως κάποτε ζούσες και αγάπαγες

Βγαίνεις από το σώμα σου και το κοιτάζεις

Τόση ασχήμια,

Ασχήμια αληθινή που μιλάει

Νιώθεις τόσο οικεία

Τίποτα δε σε ξαφνιάζει

έχεις όλο το χρόνο για να κοιτάζεις

Το σώμα σου είναι εκεί

η πλάτη ακουμπάει στον τοίχο με την παλιά ταπετσαρία

που κρύβει τόσα χρόνια πίσω της

βρωμιά και μούχλα

σκηνές ερώτων παλιών και μια δολοφονία

Ένα έγκλημα ανεξιχνίαστο

Έναν φόνο

Σαν αυτόν που κρύβεις κι εσύ κάτω απ’ το δέρμα σου

Κι ένα πτώμα που ‘χει σαπίσει

Σαν αυτό που στοιχειώνει εσένα

Σκαλίζεις με το δάχτυλο την ξεφτισμένη άκρη

Ανοίγεις μια τρύπα κι η βρώμα στάζει

και στάζει

Απροκάλυπτα, ασυγκράτητα,

ατέλειωτα

όπως τα δάκρυά σου