Λίγος χώρος για δάκρυα

Πολύς λόγος έχει γίνει ήδη για την ανακοίνωση των νέων μέτρων λιτότητας από την Ιταλίδα υπουργό κοινωνικών υποθέσεων, Έλσα Φορνέρο. Η υπουργός ξέσπασε σε κλάμματα την ώρα που, καθήμενη δίπλα στον Ιταλό πρωθυπουργό, άρχισε να μιλά για τις θυσίες που αφορούν τις συντάξεις, οι οποίες αναμένεται να ψαλιδιστούν δραματικά στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων που επιβλήθηκαν στην Ιταλία, προκειμένου να ανακάμψει. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ πολιτικό με μια δημόσια ειλικρινή έκφραση συναισθήματος και μου έκανε πραγματικά εντύπωση.
 Δεν γνωρίζω ποια είναι η πορεία της συγκεκριμένης κυρίας, ωστόσο εκτιμώ το γεγονός πως έχει συναίσθηση του τι συνεπάγονται τα μέτρα που ανακοινώνει και από τα δακρυά της συμπεραίνω πως έχει κάτι κοινό με τους πολίτες που εκπροσωπεί...
Εντύπωση μου προκαλεί και η χειρονομία του Μόντι, που ενώ την ακούει αρχικά σοβαρός και ανέκφραστος, στη συνέχεια αναλαμβάνει να ολοκληρώσει τη φράση της συνεργατιδάς του, προσθέτοντας τη λέξη θυσία και αγγίζοντας την ως συμπαράσταση, ενώ με ένα άτοπο χαμόγελο μοιάζει σαν να θέλει να προσπεράσει τη συναισθηματική φόρτιση της υπουργού, σαν δείγμα μιας υπερευαισθησίας που προκαλεί αμηχανία και δεν ταιριάζει στα πλαίσια των ωμών πολιτικών που επιβάλλονται στη μία χώρα μετά την άλλη.
Μια κίνηση που συμβολικά, αθελά μου, με παρασύρει στο να σκεφτώ πως αυτή η σκηνή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απόσπασμα της πραγματικότητας μας, όπου η "ανδρική" εξουσία ακόμα κι όταν φοράει φουστάνια - όπως στην περίπτωση της Μέρκελ- προσπερνά τα "γυναικεία" δάκρυα, αν όχι σαν αηδιαστικά σίγουρα σαν αφελή και ρομαντικά, που δεν έχουν χώρο να βρίσκονται εκεί που παίζεται το "πραγματικό παιχνίδι".
Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως θα 'θελα και εδώ μια φορά να δω έναν ή μία πολιτικό να κλαίει όταν ανακοινώνει τα νέα μέτρα κι όχι να μου ανακοινώνουν πως με βάζουν υποθήκη, λες και απαγγέλουν ποίημα, με φόντο τη θάλασσα και τις βαρκούλες. Θα μου πείτε και ποια θα ήταν η διαφορά, πάλι τα μέτρα τη δική μου ζωή θα πετσόκοβαν. Κι όμως θα υπήρχε μια διαφορά κι αυτή θα ήταν το να αιστανθώ πως αναγνωρίζεται ότι αυτό το "πετσόκομμα" έχει κόστος και δεν είναι παράπλευρη απώλεια και επίσης θα ένιωθα πως υπάρχει χώρος για να πονάμε και αυτό θα μου 'δινε μια ελπίδα. Γιατί όπως μου 'χει πει και μια μου δασκάλα, όταν κάνεις χώρο στον πόνο και τον αισθάνεσαι και τον γνωρίζεις, τότε αποκτάς ευαισθησία σ' αυτόν και θες να τον σταματάς και έτσι απλώς παύεις να είσαι απάνθρωπος ή απάνθρωπη...