Η έννοια της κρίσης σε όποιο επίπεδο, σωματικό, ψυχικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό κλπ είναι κατάσταση που είναι γνώριμη για τον άνθρωπο ανά διάφορες φάσεις της ατομικής και κυρίως της συλλογικής του ιστορικής διαδρομής. Η ίδια έννοια εμπεριέχει το κρίνω αλλά και το κρίνομαι.
Από καιρό στη χώρα μας βρισκόμαστε υπό το καθεστώς μιας βαθιάς κρίσης, αναφέρεται σαν οικονομική από πολλούς ή αυτό είναι το προεξάρχον της κομμάτι -πολυσύνθετη είναι στην πραγματικότητα, όπως και κάθε κρίση άλλωστε. Είμαστε λοιπόν σε μια στιγμή που κρίνουμε και κρινόμαστε. Τι ακριβώς όμως και γιατί;
Προ ενός αιώνα περίπου ο Freud, ανασκευάζοντας μέρος της θεωρίας του-με αφορμή τους πολέμους της εποχής του αλλά και τις απώλειες αγαπημένων του απογόνων-κάνοντας λόγο για ενορμήσεις καταστροφής(θάνατος), αναφερόταν σε τέτοια στιγμιότυπα του ανθρώπινου βίου αλλά και σε τέτοιες εκφάνσεις του ψυχισμού, σαν όλα αυτά τα φαινόμενα αγριότητας που ζούμε (έσω και έξω) στον παρόντα χρόνο. Και στην πραγματικότητα η εποχή που διατρέχουμε είναι μια αποθέωση του καταστροφικού, αυτο- και ετερο-. Το χειρότερο που συμβαίνει είναι μια συνεχής και σταθερή αποδιοργάνωση των ανθρώπων σε διάφορα επίπεδα, τα πράγματα χάνουν σιγά σιγά το νόημα, τη σημασία, το όνομα τους. Υπάρχει μια συνεχής αναζήτηση για απόδοση της ευθύνης και ο εχθρός παραμένει ένας, αυτοί που μας κυβερνούν! Μας διαφεύγει μάλλον το γεγονός ότι το εχθρικό, το ανοίκειο, το ξένο ενοικούν καταρχήν μέσα μας. Η παρούσα κρίση συντρίβει με τον βιαιότερο τρόπο δυο μύθους της εφηβείας, αυτόν περί της απόλαυσης και αυτόν περί της αφθαρτότητας και αθανασίας. Όποιος έχει επιτυχώς ενηλικιωθεί γνωρίζει καλά ότι αυτές οι καταστάσεις ανήκουν στο χώρο της ψευδαίσθησης και μόνο.Πατήστε εδώ για τη συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου