Μειωμένες Συντάξεις...

Για λιγάκι σαλεμένους επιβάτες

στο μετρό της Ομόνοιας

Νιάτα σε εφεδρεία

Ελπίδα με διπλό Φ.Π.Α.

Χρεοκοπημένα όνειρα

Ζωές με όρους οικονομικού δελτίου

Γραφικές φιγούρες επαναστατημένων νεολαίων

Αγωνιστική εφημερίδα στο χέρι  

Αλληλεγγύη.

Στιβαγμένη σε ναϋλον σακούλες του σουπερμάρκετ

Η βροχή χτυπά τα σώματα των άστεγων

Όχι πιο πολύ απ’ τη μοναξιά

Μουλιάζει τις κουβέρτες και τα ρούχα τους

Όχι πιο πολύ απ’ το λεκέ της παράνοιας

Είναι περίεργες οι άμυνες της ψυχής

Πόσο γρήγορα ενεργοποιούνται

με μια απλή βόλτα στην πόλη

που άλλοτε φιλοξενούσε τους έρωτές σου

Τώρα βαδίζεις με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια στις τσέπες

Προσπερνάς τα σκουπίδια

Προσπερνάς τους ανθρώπους

Προσπερνάς τα μισογκρεμισμένα σπίτια

Προσπερνάς τα λουκέτα

Προσπερνάς τις πορείες

Προσπερνάς τα βλέμματα

Προσπερνάς τις φωνές

Προσπερνάς την ανάγκη

Προσπερνάς τον πόνο, την κραυγή, την απελπισία

Κι ύστερα φτάνεις εκεί

Στο χείλος μιας υπόγειας αποβάθρας

Και νιώθεις λίγο τρελός

Γιατί όλα γύρω σου τα βλέπεις σαν σκηνές από ταινία

Σε βοηθάνε βλέπεις και τ’ ακουστικά που ‘χεις μόνιμα πια στ’ αυτιά

Όμως το τρένο έρχεται

Σε ξεκουφαίνει…

Κι εσύ στέκεις εκεί

Στο χείλος της αποβάθρας

Μετέωρος

Λίγο τρελός,

λίγο άστεγος,

λίγο επαναστατημένος,

λίγο ξεγελασμένος

…και πολύ μόνος.